Terwijl in Frankrijk Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap hun recht opeisten, was daar in 1794 in het Weserbergland nog weinig sprake van. Lage en hoge adel voelden zich nog ver verheven boven het gewone volk maar gesmuld werd er door iedereen van de strubbelingen in het tweede huwelijk van Hieronymus von Münchhausen uit Bodenwerder. Hij ontkende de vader te zijn van het kind dat Bährne verwachtte. Er war ja nicht zum Zweck gekommen, liet hij officieel vastleggen op verzoek van zijn neef en enige erfgenaam Wilhelm von Münchhausen, de man die zijn erfenis met de komst van dit kind aan zijn neus voorbij zag gaan. Bährne werd een half jaar na de huwelijkssluiting vanuit Pyrmont waar zij aan het kuren was naar haar ouderlijk huis in Polle teruggebracht. De scheidingsprocedure werd ingezet.
Hieronymus von Münchhausen op 60-jarige leeftijd
Gerechtelijk afgedwongen getuigenverklaringen en originele brieven maken duidelijk hoe het dagelijks leven van de jonge barones eruit had gezien maar eveneens dat alle huisgenoten en vrienden intens met haar meeleefden. Potentiële vaderkandidaten, waaronder speciaal de Amtschreiber Chüder, Bährnes grote liefde, werden onder de loep genomen maar tot een echtscheiding kwam het niet. Hieronymus had tengevolge van het vertellen van hoogst wonderbaarlijke avonturen die hij zei echt beleefd te hebben tijdens de rechtsgang een nieuwe bijnaam gekregen: der Lügenbaron. Zijn impotentieverklaring werd voor het Consistorie daarmede volledig ontkracht. Het kind dat in februari 1795 werd geboren was door deze beslissing een echte von Münchhausen. Het kindje leefde maar tien maanden. Bährne, totaal ontredderd, ontvluchtte Duitsland en het Weserbergland met een nieuwe vriend, Hendrik van Elsenbroek. Hij startte een lakenfabriekje in het Gelderse Didam.
