De hoteleigenaar moest een bord “verboden voor Joden” in zijn raam plaatsen. Vrienden werden opgepakt en moesten hun mond houden over wat ze hadden meegemaakt. Hoe ongerijmd na de zoetgevooisde woorden van de Duitsers in de eerste dagen na de inval! Ze zouden immers niet geannexeerd maar slechts bezet worden. De stemming werd grimmiger.
Zij laafden zich aan de standvastigheid van de bisschop van Utrecht die dingen van de kansel liet vertolken die niemand meer hardop durfde te zeggen. Onderwijl trokken de Duitsers op in Rusland. Mel en Claire konden gelukkig nog naar de weliswaar ernstig door bijgeluiden gestoorde BBC luisteren want die berichten waren tenminste betrouwbaar. En keer op keer kwam de R.A.F. over met “a little old fashioned Churchill night”. Altijd ‘s nachts. Vuurwerk om te zien maar de angst dat het vliegtuig dat in de zoeklichten was gevangen er niet aan kon ontsnappen en zou worden afgeschoten, beheerste de toeschouwers.
Drieëntwintig dagen na hun vertrek uit het dorp kwam het bericht dat drie joden wegens ziekte waren overleden. De dorpelingen waren sprakeloos van verontwaardiging. Hoe kan dat nu? Het waren gezonde jonge mannen. En toen was het weer Kerstmis, de Engelse kerstviering met diner en cadeautjes lukte nog aardig. Ze was er trots op. En op oudejaarsdag schreef zij: wij laten ons niet kisten, de Hollanders zijn ongebroken …a happy new year!!
