De van 1941 tot 1943 op- en neergolvende strijd in Noord-Afrika en de generaals die daar de strijd bepaalden, zoals de Duitse generaal Rommel en, dankzij het feit dat Verenigde Staten van Amerika zich ook in de strijd hadden gemengd, de geallieerde generaals met hun onderlinge ruzies. Twee jaar vechten in de onmenselijke woestijn voor en na de twee slagen bij El Alamein. Verliezen, winnen, weer verliezen maar uiteindelijk, nadat er in Marokko en Algerije veel troepen aan land waren gezet, vluchtte het Duitse leger naar Sicilië.
…Terwijl de slag om Griekenland nog in volle kracht woedde werd een geheel onbekende divisie Die Deutsche Afrika Division (DAK) onder leiding van de rijzende ster, luitenant-generaal Edwin Rommel, op 14 februari 1941 bij Tripoli aan land gezet. De geallieerden dachten dat het wel los zou lopen met deze betrekkelijk kleine pantserdivisie. Het tegendeel was waar…
…Eerst moest er nog een nieuwe Britse bevelhebber worden benoemd. Na veel geschermutsel viel de keus eindelijk op luitenant-generaal Strafer Gott maar God was niet met hem. Na zijn benoeming vloog hij terug naar Caïro. Hij kwam om toen zijn vliegtuig door de Lufwaffe werd neergeschoten. Met hem ging een ervaren woestijnvechter verloren, een man die waarschijnlijk niet de fouten zou hebben gemaakt die zijn opvolger, de woestijn-onervaren luitenant-generaal Montgomery, zou maken. Deze werd tweede keus, omdat hij uiterst moeilijk in de omgang was en niet goed met Amerikanen overweg kon, zoals keer op keer zou blijken…
