Er kwam geen overwinning in 1943, bij lange na niet. Het jaar werd gekenmerkt door de intensivering van de luchtaanvallen op Duitsland en niet meer alleen ‘s nachts, nu ook overdag. De route vanuit Engeland lag voornamelijk over De Achterhoek en er waren regelmatig neerkomende bommenwerpers, met en zonder tevoren afgegooide bommen. De vlucht naar de veilige kelder was voor alle bewoners van het huis de normaalste zaak geworden, bij nacht en overdag. Opwindend was de ontmoeting met twee Engelse piloten waar de marechaussee Mel en Claire oogluikend toe in de gelegenheid stelde.
Het vleesrantsoen was inmiddels tot 1 pond per week voor het gehele gezin, 7 personen, geslonken. Claire ging vijf maal per week met haar fiets op weg om bij haar vaste boeren in de buurt van Terborg melk en groenten te halen. Uren was zij onderweg maar de voldoening was groot. Ze hadden wel honger maar verhongerden niet. Aan nieuwe kleren was niet meer te komen. Vermaken, wol uithalen en verstelde plekken opnieuw verstellen. Ze werden vindingrijk. Zo nodig zich in vermaakte oude gordijnen hullen.
Maar hoe lang zou het nog duren? En onderwijl was er de constante dreiging dat zij gedwongen hun huis moesten delen met wildvreemden en hoe moesten die dan gevoed en verwarmd worden? Het begon al in augustus: A bomb has fallen on Terborg. Not a 1000 kg one but a bomb without a shell. De burgemeester kondigde aan dat er 100 huizen vrij moesten worden gemaakt voor evacués. Dát liep nog met een sisser af maar de evacués kwamen wel. Ma en Lut moesten “op last van de bezetter” uit Den Haag vertrekken. Ma werd ondergebracht bij Frank en Els op ‘t Zonnehuis.
Het Kerstdiner had een maand voorbereiding gekost en was een succes. Claire had achter op haar fiets een dode gans mee naar huis gebracht. It was rather a gory (bloederig – niet al te gangbare woorden worden vertaald in een voetnoot) business, en dan was er extra melk en wit brood en nog echte koffie. It was a brave looking affair. Op Oudejaarsavond werd de radio, die ingeleverd was, intens gemist. Geen Big Ben om het nieuwe jaar in te luiden and never have our wishes been so sincere. And so Adieu to 1943.
