Niet alleen waren dingen op de bon, er moesten ook dingen ingeleverd worden: koper, tin, jassen, dekens, wollen kleding en bontmantels leken zelfs gevorderd te gaan worden. Eerst van de winkels, later van particulieren. Hoe aan eten te komen was een dagelijkse zorg. “I saw the soup coming our way”; vlaamse gaaiensoep blijkt overheerlijk nadat Mel zijn op dat moment nog net niet ingeleverde jachtgeweer had gebruikt. Op de zwarte markt werd hen in 1941 voor “slechts” fl 2,30 per pond een ham te koop aangeboden. We declined with thanks! Nu, een jaar later hadden ze nog steeds spijt van die weigering. Voor lieve woorden en fl. 10.- per pond was het zelfs nergens meer te koop.
1942 Bracht in januari een extreem strenge winter met nachttemperaturen van -18 tot -33 graden en geen kolen meer om de centrale verwarming zelfs maar ontdooid te houden, een winter die tot 13 maart duurde. Kolen, hoe kom je aan kolen? De scholen moesten sluiten. Altijd onrustige nachten maar de ergste van dat jaar was op 26 maart toen een brandend vliegtuig met hels kabaal over het huis scheerde en verderop ontplofte. Eventually we went downstairs and had a cup of tea, accompanied by the vibrations of numerous exploding missiles. Het moet een huis met enige elasticiteit zijn geweest want schudden deed het al die jaren en alhoewel de kalk regelmatig van de muren viel, bleef het staan en staat het er nog. Het was moeilijk om aan eten te komen maar de zo gezellige en traditionele in-Hollandse familieborreltjes, waarbij de oorlogstoestand en alle vreselijke en opbeurende geruchten werden besproken, moesten bij gebrek aan drankjes verdwijnen en werden zeer node gemist.
Het werd een ander Kerstfeest. Ze bleven optimistisch. The dinner was enjoyed as never a Christmas dinner before en met alle extra gasten was het een helse inspanning geweest. En toen begon het op 27 december ook nog te vriezen. Er was één ding om blij over te zijn op Oudejaarsdag. De geallieerden begonnen aan te vallen maar de andere kant van de medaille was zorgwekkender. Mensen werden uit hun huis gezet, gevangenen naar concentratiekampen afgevoerd, mannen naar Duitsland gebracht om daar te werken en wat het ergste was, not much chance of a quick end to the war. The thieving and robbery of public and private possessions was zodanig dat je liever je spullen verstopte ook al rotten zij weg dan dat je de kans liep dat zij in handen van de moffen vallen. “Gauw, nu zal dus ook de overwinning komen. Oranje Boven!” is haar jaars-einde-roep want na bijna 3 jaar oorlog durfden zij een beetje aan het einde ervan te geloven.
